Zaburzenia opozycyjno - buntownicze
Zaburzenie opozycyjno-buntownicze. przejawia się jako niewłaściwe dla wieku zachowanie, uporczywe, nieprzyjemne, kłótliwe, buntownicze, celowo irytujące, drażliwe, mściwe związane z tendencją do obwiniania innych za swoje własne przewinienia i zaniedbania. Zaburzenie
opozycyjno-buntownicze występuje częściej u chłopców niż u dziewcząt przed okresem dojrzewania, natomiast w okresie dojrzewania wzrasta częstość jego występowania u dziewcząt. Zaburzenie opozycyjno-buntownicze zazwyczaj poprzedza wystąpienie zaburzenia zachowania.
Aby móc dokonać diagnozy zaburzenia zachowania u dziecka niezbędna jest wnikliwa obserwacja i analiza objawów. ale i szczegółowego wywiadu z rodzicami, opiekunami czy nauczycielami. Wnikliwość diagnostyczna pozwala na wykluczenie innych zaburzeń zachowania, a lekarska zaburzeń na tle neurologicznym.
Zastanawiając się nad przyczyną zaburzeń opozycyjno – buntowniczych należy wspomnieć o czynnikach biologicznych, a w nich np. o nieprawidłowej budowie anatomicznej mózgu czy działaniu neuroprzekaźników. Wymienia się także czynniki psychospołeczne, np. zaniedbywanie czy surowe wychowanie lub inne czynniki psychospołeczne. Średni wiek pojawienia się zaburzenia opozycyjno-buntowniczego wynosi 6 lat Zaburzenie opozycyjno-buntownicze. Jest uważane przez wielu badaczy za łagodniejszą, przedwcześnie rozwiniętą formę zaburzenia zachowania.
Należy zwrócić szczególna uwagę na negatywne, wrogie i buntownicze zachowania dziecka trwające co najmniej 6 miesięcy, w czasie których występują cztery (lub więcej) z następujących objawów:
- Dziecko w odczuciu otoczenia jest niezwykle trudne, ma łatkę złośliwego i mściwego.
- Często wybucha złością trudną do opanowania, traci panowanie nad sobą.
- Nie spełnia reguł stawianych mu przez otoczenie, które są adekwatne do jego wieku.
- Często i bez skrupułów oskarża innych za swoje pomyłki i niewłaściwe zachowania.
- Często kłóci się z dorosłymi.
- Często aktywnie opiera się lub odmawia spełniania próśb dorosłych lub stosowania się do zasad.
- Często celowo irytuje innych.
- Często wini innych za swoje błędy lub złe zachowanie.
- Jest często drażliwy lub łatwo irytuje się w obecności innych.
- Jest często zły lub obrażony.
Wiele młodych osób, wykazujących zachowania buntownicze, już jako małe dzieci miało usposobienie nadpobudliwe, nerwowe, były trudne do uspokojenia i rzejawiały trudności w dostosowywaniu się do nowych okoliczności.
Na podstawie dostępnej literatury opracowała pedagog M. Kosecka